گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، البرز، ایران ، tahereh.ranjbar@kiau.ac.ir
چکیده: (1213 مشاهده)
بیماران مبتلا به سرطان فشارهای زیاد جسمی، روانی، اقتصادی و خانوادگی را تجربه می‌کنند، که در بیشتر موارد موجب ازدست‌رفتن امید و بروز احساس یأس در آنان و در نتیجه وخامت سلامت روانی و جسمانی‌‌شان می‌شود. به همین دلیل، هدف پژوهش حاضر در راستای یافتن راه‌های مفید برای افزایش امید در این بیماران، مقایسۀ اثربخشی رواندرمانگری مثبت‌نگر گروهی و درمان روان‌نمایشگری گروهی بر امید در زنان مبتلا به سرطان پستان در نظر گرفته شد. این پژوهش شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان در رده سنی 25 تا 45 سال و مبتلا به سرطان پستان مراجعه‌کننده به کلینیک پارس رویال شریعتی تهران می‌شد که از میان آن‌ها تعداد 45 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. این افراد در سه گروه روان‌نمایشگری، روان‌درمانی مثبت‌نگر و گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان طی سه مرحله سنجش در قالب پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، مقیاس امیدواریِ حوزۀ خاص بزرگسالان سیمپسون (1999) را پاسخ دادند. نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر چندمتغیری نشان داد که نمرات گروه‌درمانگری مثبت‌نگر و روان‌نمایشگری گروهی از پیش‌آزمون به پس‌آزمون به طور قابل توجهی افزایش یافته و در مرحله پیگیری با شیب ملایمی بازگشت داشته است (01/0 P<، 55/6 F24,64=). با توجه به یافته‌های پژوهش، روان‌درمانی مثبت‌نگر گروهی و روان‌نمایشگری هر دو درمان‌های مفیدی برای افزایش امید در زنان مبتلا به سرطان پستان هستند اما درمان مثبت‌نگر درمان موثرتری در این جمعیت می‌باشد
